سرگذشت

مینویسم تابدها بنویسندسرگذشتم رادرکتابها

گل سرخ گذربود و گذشت آنچه درسرنوشت ماگذشته بود

سالهادرسکوت حقیرانه ی خودچه صادقانه زیستیم

چه بساالان بخاطراشکهایمان سرتاپاخیسیم

که میتوانست درآن زمان تلخی را معنا کند

برای داشتن خوشبختی خداخدا کند

عمرخوشبختی ماکوتاه بود

گذرگه عالم اماچه بیوفابود

آشیانه یمان راساختیم ازخاک

اماویرانش کردچیزی ازجنس باد

کاش رفتنت درقلب ویرانم زیبا بود

کاش مثل پروازمرغان دریا بود

غم سرتاپایم رامیفشارد خداکجاست

گمان کنم نمیداند؟

جسم ویرانم پروازت راهنوز باورندارد

جزتودرقلبم کسی دیگرجاندارد

این چه سرنوشتی ست خداوندا

اوزیرخاک خفته ومن سنگ دربغل

حتی ابربه گریه افتاد ازاین آه سرد...

 

 

 

 

 

 

 

 

نیلوفر ابی...